daa-aag Asturias!

Ik ben terug.
In België. Het huis in Destelbergen is weinig veranderd.
De figuren op onze tassen zijn vervaagd
en de nesquick die al altijd een grote doos is geweest, is nu ineens een klein geel doosje.
Elien haar haar is geknipt (snelle madam, zenne)
Annelies zie ik in juli waarschijnlijk niet, maar Jeroen is nog even ongelooflijk lang als ik me hem herinner van in maart.

mijn kamer is een kamertje van een 16jarige, waar ik nu een hele inboedel in probeer te krijgen (eerste werk: een keer goed kijken of ik met de jaren geen dingen heb bewaard die ik nooit meer ga bekijken of nodig hebben)

't is hier al druk geweest, mijn eerste dagen waren vol. Van hot naar her gehold... Nog geen tijd gehad om heimwee te hebben... Al voel ik het komen, 't zit in een klein achterhoekje van mijn hoofd... Een klein donker wezentje, klaar om op een onbewaakt moment toe te slaan... Ik hoop dat de Belgische vreugde sterker zal wezen... (het weer helpt in ieder geval al niet)

zoenen aan alle supporters

tussen haakjes

geen grote vertellingen, hier...
heb morgen examen, en ik verwacht binnen twee uren de reuze-adrenalinestoot en de hyperventilatieaanval.
maar zo ver is het nog niet...
(het laatste thema dat ik blokte, kende ik al: was de farmacologie van mijn examen van vorige week -ook geslaagd, trouwens-. Vandaar mijn plotse rust. Het geeft vertrouwen, een hoofdstuk dat je kent)
Na de pauze weer over naar de hoofdstukken die ik nog onvoldoende ken, en dat zal wat anders geven...

tot nu toe ben ik AL mijn examens geslaagd, en ben daarmee de ALLERENIGE van álle mensen die ik hier ken (en waarvan ik de resultaten ken, he)
Enige risicopunt: het examen van morgen. Door steeds door het jaar examens te hebben, heb ik het niet goed genoeg kunnen voorbereiden. Daarenboven heb ik niet kunnen meedoen met het partiële examen in maart (de week ervoor had ik een examen van het 5e, en de week erna één van het 4e. Nog een keer een examentje van het 3e ertussenwringen was gewoon technisch niet haalbaar), dus heb ik de héle kloeffer op mijn boterham. Én: ik heb een boel minder tijd gekregen tussen mijn laatste en dat van morgen dan de derdejaars (die dus alleen de tweede helft moeten leren). Het zal wringen, dat schoentje.
Maar ik heb de hoop en de moed niet opgegeven, en blijf geloven dat het kan. (jippie)

hieronder een oude foto van india,
d'er is een fotowedstrijdje op crefi, en ik kan 200 knopen winnen (het virtuele geld op onze website, heeft niet zo veel nut allemaal, hoor, maar 'k wil nog wel een keer proberen mee te doen). Dit is ongeveer de enige site die ik heb om een foto te posten (op crefi rechtstreeks mag hij niet groter zijn dan 20 kb, dus dat zou een beetje moeilijk zijn...)

korte update

alweer lang geleden dat ik hier iets liet weten...
Examens, weet u wel. Zo erg veel is er daarover niet te vertellen.
Donderdag had ik er één. Traumatologie en Reumatologie. Was moeilijk, en om te slagen mag je niet veel fouten maken. Maar 'k heb wel nog goeie hoop... Duimen maar.

Tot nu toe slaagde ik elk examen. Daar ben ik trots op, want er zijn niet veel erasmussers die me nadoen. De overgrote meerderheid heeft al een aantal buizen aan zijn rekkers, of daagde gewoon niet op op een aantal examens. (of allebei) Een derde categorie heeft 30 studiepunten gekozen voor het hele jaar...
Niet gemakkelijk, altijd maar het enige voorbeeldige meisje spelen...
Maar 'k ben er dus bijna vanaf: laatste examen op 28 juni, maar dat wordt spannend. Farmacologie is sowieso niet echt mijn ding, en ik heb eigenlijk echt weinig tijd. 'k Wéét echt wel dat ik meer had moeten blokken in het jaar, maar er waren altijd andere examens ook... Dus nam ik die voor...

Enkele foto's van de afgelopen maand:

Afscheidsfeestje Susi vorige week.
Zij achter de kaart die ik voor haar maakte...
Was vreemd, het uitwuiven...
en ze is de eerste in een rij van velen...
(Michal heb ik ook al uitgewuifd. Dat was nog veel raarder, want zij is al één van mijn beste vriendinnen hier sinds vele vele maanden. Susi daarentegen heb ik maar de laatste maand goed leren kennen. Het klikte vlot, maar we hebben elkaar pas laat op het jaar ontmoet. En dan is het gelijk afscheid nemen van kampgenoten: vreemd, maar iets dat ik toch gelijk al ken)

op 3 juni (weekend na mijn psychiatrie-examen) voor een allerlaatste keer naar de bergen... Het weer is ons goedgezind gebleven... Of toch het grootste deel van de tijd (het heeft bijna niet geregend, en minder dan de helft van de tijd was het overtrokken)

hierboven: PJ (een Italiaan) op de top, aan het picknicken.

vier mensen op een rij. 't Was geen akkefietje, die tocht... De eigenlijke top niet zó heel hoog -een hoogteverschil van 800m denkik- maar veel op en af ervoor en erna. Veel uren goed doorgestapt...

Dressnight...

De drie op stap, in een kleedje. (maar dat zie je niet op deze foto, uiteraard)

Siri, ik en Aisling. (resp Noorwegen, België en Ierland)

bergen 7 mei

ik heb (eindelijk) een paar foto's te pakken gekregen van de bergen van 7 mei...

(het bergenweekend van 19 en 20 mei, dat zal nog een eindje langer duren...)

maar bij deze dus enkele sfeerbeelden:


ik, mijn evenwicht aan het bewaren... (me nooit gerealiseerd dat ik dat deed tot ik deze foto zag, maar soit)



Katalina en haar stok die zo zwaar was dat hij meer last gaf dan steun, maar tof was hij wel :-)
(tot hij gewoon in twee brak... Was zo rot als 't maar zijn kan)



Op de foto kan je niet echt zien hoe steil deze helling was, maar als je ziet hoe klein de mensjes zijn... dan weet je dat ze véél dieper lopen dan de fotograaf. (en: je ziet dat de mensen van links naar rechts lopen ipv rechtdoor...)



Bijna op de langverwachte top...
1500 m stijgen. Nou, dat is de moeite
(vooral als je dan ook zonder water valt)



Ook andere mensen komen toe...
(de laatste vezekers drie kwartier later dan ik... Wat me verbaasde, want we hadden -naar mijn gevoel- toch niet zo lang terug op elkaar gewacht. Wel goed voor mijn zelfvertrouwen voor deze zomer. (we gaan naar Oostenrijk)

Langs de rivier. (dat konden jullie ook wel zo zien, maarja...)

Achter mij: Aurélie en Georg.

bezoek jeroen (tweede helft paasvakantie)

Na mijn examen van aparato digestivo kwam Jeroen op bezoek, samen met Nele, een meisje van zijn klas.

Als hoogtepunt van het bezoek (dat verder vooral bestond uit rondwandelen in de stad, eten kopen en koken, kaarten en babbelen) op zaterdag naar Covadonga. Een heiligdom met een grot en een indrukwekkende kerk (nou, vooral indrukwekkend omdat ze op zo'n heuveltop staat. Op die manier ziet ze er echt groots uit, zonder groot te zijn) Na op spoedtempo de kerk en de grot bezocht te hebben, hebben we ons vooral geamuseerd door langs de rivier te klimmen, en een dam te maken, en met steentjes te gooien, en... Het klimmen en klauteren op rotsen langs een rivier met mijn broer deed me echt denken aan de vele keren dat we dat deden met het gezin. Ik heb echt genoten van die dag...


Bij deze een aantal foto's:

Langs de rivier in Canga de Onis. 45 minuten pauze tussen onze twee bussen. Nog een geluk dat het mooi weer was en dat Canga best mooi is. Al heb ik niet geklaagd over het feit dat de bus terug rechtstreeks naar Oviedo bolde. (Ook wel via Canga, maar zonder langere pauze dan 3 mensen laten opstappen)

de schaduw van jeroen, vanuit de grot, he. (Ik heb duidelijk niet veel interessants te vertellen)

Jeroen en Nele. En linksboven kan je door de bomen ook een beetje de kerk zien.
(is nog jammer dat het een scheve foto is, anders was hij echt leuk geweest. 't Ding is dat ik wél de kerk ook op de foto wilde, maar niet de meneer die een beetje verder naast Nele stond. Maar op zich vind ik het wel leuk, de compositie: allebei naar een ander punt in de verte aan het kijken)

Foto's van de rest heb ik niet: was zo intelligent geweest geen reservebatterijen mee te brengen... (*zucht*)

Galicië (28 april – 1 mei)

Ik vermeldde ons reisje al eens, maar hier toch een iets langer verslag...

1 mei is een vrije dag, ook in Spanje. Op maandag 30 april had ik bijna geen les, dus beslisten Aurélie en ik dat we het wel eens verdiend hadden. We wilden op reis. Vier dagen vrij, dat is ons niet vaak gegund. (Vooral niet zonder een examen heel kort erop)
Heel Spanje passeerde de revue: Andalucía staat al sinds het begin van het jaar op het to-do-lijstje, maar is toch te ver en te groot voor 4 dagen. Even dachten we te gaan surfen met een bendeke Duitsers, maar er waren al 10 gegadigden voor de 5 plaatsen in de auto, dus lieten we dat ook maar varen. San Sebastian/Bilbao/Santander leek ineens een beetje duur…

Het werd dus Galicië.

Op zaterdag uitslapen (ook nodig na een drukke periode) en daarna de bus op. Spanje is groot, realiseer ik me. Op de kaart ziet Vigo er helemaal niet zo ver uit (Oviedo is het dikke groene kruis, Vigo ligt net boven Portugal), maar tussen half 4 en 10 op de bus: dat zijn best veel uren. Daar aangekomen konden we het niet laten toch al even de stad in te dwalen. We waren op reis, he. Na wat rondgeslenter in het eerste beste cafeetje binnengewaaid… En wat blijkt? Ze kenden wat van bier, en van de 25 biersoorten op de kaart, was meer dan de helft (16!) Belgisch bier. Aurélie en ik delen dan wel niet dezelfde moedertaal, maar onze liefde voor Belgisch bier zeker wel. (Vooral in het buitenland, he) Op de foto: ik met mijn Duvel en Aurélies kriek. Een leuk begin van ons minireisje.


Op zondag toch vroeg op: we wilden de eerste boot richting “las islas Cíes” nemen. Na de boottocht van een uur kwamen we in het paradijs terecht. Prachtige stranden, veel vogels (vooral meeuwen, eigenlijk… Maar dat zijn ook vogels), een steeds-veranderende natuur. Geuren van bos, van weiland, van zee. Elke nieuwe heuvelrug had andere planten en kleuren… Echt leuk.

In de loop van de dag werd het zelfs warm… En ja, hoor. We hebben gezwommen… (maar die foto's zijn minder elegant ;-) )



Tijdens de boottocht terug begon het te regenen. Het is niet meer gestopt voor de rest van onze reis. (of toch nooit langer dan een half uur.)

Vigo zelf bezochten we zondagavond, in de regen. De meeste steden worden maar een troosteloos boeltje als de hemel grijs en de grond nat is. Vigo is daar zeker geen uitzondering op… (al heb ik wel een postkaartfoto)



Ook Santiago liet op maandag een beetje een troosteloze indruk na. Mooi, dat zeker. En de sfeer in de alberge de peregrinos was zeker fantastisch. Ik voelde me een beetje een indringer. Iedereen daar had het allemaal te voet gedaan. Kilometer na kilometer. Dag na dag. Als enig doel de volgende herberg bereiken. Het afzien van modder en regen. Maar ook het samen-beleven… Ik vond het hemels om een stukje te mogen proeven van de sfeer, van te babbelen in alle talen die ik machtig ben (jaja, zelfs een eindje in het Duits. Al was daar veel handen- en voetenwerk bij), van in de reusachtige slaapzaal te slapen, van thee te drinken, en later samen een fles wijn soldaat te slaan. De Camino van Santiago staat al lang op mijn lijstje, maar is die dag een beetje hoger gerangschikt geraakt.

(Aurélie voor de kathedraal van Santiago, met de paraplu in de hand -uiteraard-)


Ik aan de kust van A Coruña.
Hoewel de stad veel van zijn schoonheid verloor door de regen, bleef de zee massas interessant en indrukwekkend.
De kracht van het water, gebroken door de niet-opgevende rotsen ("Een rots in de branding" Nooit eerder bedacht ik hoe waar de vergelijking is)... Mooi-mooi-mooi

Beste Belgen

Jullie zijn het vergeten, naar ik hoor.
Maar ik niet. Asturias heeft een microklimaat en ik zal het geweten hebben.

Het leven in de regen.

Of hoe het voelt om altijd een paraplu bij te hebben (en te vloeken als je hem eens vergat)
Hoe het voelt 's ochtends toch weer je natte schoenen aan te trekken.
Hoe een stad druilerig wordt, en saai.

In het lange weekend van 1 mei (nou, officieel hadden we de maandag wel les, maar maar heel weinig, en ik bedacht dat ik wel eens wat vakantie verdiend had) trokken Aurélie en ik naar Galicië. Vigo en de Cíes-eilanden; Santiago de Compostella; A Coruña.
Op de eilanden hadden we geluk. Hoewel een beetje koud op de boot tijdens de heenrit, is het later opgeklaard en hebben we zelfs heel even kunnen zwemmen in de oceaan. (Binnenkort probeer ik foto's te posten, want ze zijn indrukwekkend). Maar bij het inschepen voor de terug-naar-het-platteland-rit, begon het te regenen. En eigenlijk is het dan niet meer gestopt voor de rest van onze reis. Zo nu en dan wel eens, hoor. Er zijn momenten geweest waarop we onze kaart konden uithalen zonder ze kapot te maken, maar zo ongelooflijk veel keren heeft de regen haar weeral om zeep geholpen...

-het is 13u, de zaal sluit. Later vervolg-